Bangmakerij

Na de verschrikkelijke gebeurtenissen in Noorwegen is inmiddels het analyseren begonnen. De media halen alles uit de kast om er achter te komen wat die Noorse moordenaar bezielde toen hij doelbewust tientallen mensen vermoordde. Er valt van alles te vinden en zeggen over deze man, daar zal ik mij nu niet aan wagen. Gisteren was ik onderweg naar Amsterdam en zat ik te luisteren naar PREMTime, een radio 1 discussie programma gemaakt door de onnavolgbare Prem Radhakrishun. Ik geniet altijd van zijn provocerende stellingen en de discussies die dat met bellers van het programma oplevert.

Niet lullen maar poetsen

Met al die opstanden in de Arabische wereld ga je je afvragen waar de grens ligt van wat fatsoenlijk bestuur is en wat niet. Ergens heeft de bevolking van een land als Egypte besloten dat ze het niet langer pikken, en we kennen nu allemaal de gevolgen. Vergelijk dat eens met een land als Iran of Afghanistan waar de bevolking ook sterk onderdrukt wordt maar waar kennelijk die grens nog niet is bereikt. Het maakt niet uit hoeveel druk er van buitenaf gezet wordt op dat land en zijn dictator. Alleen het volk kan een echte kanteling van de macht veroorzaken.

Wij hebben maar geluk in ons kleine kikkerlandje. Onze problemen vallen in het niet bij de problemen van onderdrukte bevolkingen. Daarmee wil de problemen waar mensen in Nederland mee geconfronteerd worden absoluut niet bagatelliseren, maar gevangen zitten op een snelweg waar je slechts 120km per uur mag rijden is toch net even van een andere orde dan gemarteld worden in een gevangenis in Iran of andere schurkenstaat.

Het grootste probleem van dit moment lijkt wel ons verlangen om onszelf, ons land, de economie volledig de grond in te praten. Elke dag worden we geconfronteerd met slecht nieuws, problemen, mislukkingen en erger nog, met politici die het belangrijk vinden om de problemen van de “gewone” Nederlander te benoemen. Het nieuwe toverwoord van de gedoogcoalitie, gedreven door hun paranoïde gedoogpartner, is “keihard”. Alle problemen, buitenlanders, boefjes en draaideur criminelen, coma-zuipende jongeren, moslim(a)s en hoofddoekjes, de rechterlijke macht, het openbaar ministerie, politieagenten die te veel bonnen schrijven, frauderende schooldirecties, alles moet keihard aangepakt worden.

Deze stoere taal praat wordt door de dames en heren van de coalitie verward met daadkracht.  In West Friesland zeggen wij altijd “niet lullen maar poetsen”. Ik zie veel gelul maar heel weinig politici die aan het poetsen zijn. Op een of andere wijze erger ik mij er nog erger aan wanneer een vrouwelijke minister dat soort woorden bezigt. Mevrouw Sterk, ze heeft haar naam al mee, mevrouw Schipper, allebei gedragen ze zich als een testosteron gedreven kerel, om maar de schijn van daadkracht op te houden. die daadkracht wordt vervolgens geprojecteerd op onderwerpen waarmee snel gescoord kan worden maar die verder volstrekt niet relevant zijn voor de Nederlandse samenleving. Ik vraag mij af hoe lang de houdbaarheid is van het “succes” dat we “ergens” in Nederland “straks” 130km per uur mogen gaan rijden.

De geëmancipeerde vrouwvriendelijke PVVers hebben inmiddels het moslima hoofddoekje tot symbool van vrouwelijke onderdrukking gebombardeerd en vechten nu als koene ridders voor de vrijheid van alle Moslimas in Nederland. Ik vermoed dat er maar heel weinig Moslimas zijn die gered willen worden door iemand als Hero Brinkman, en ik vermoed dat Hero Brinkman geen enkele Moslima vol op de mond zal willen zoenen nadat hij haar heeft gered van haar onderdrukking. Een zeer onwerkelijke combinatie en populisme van het ergste soort. Je voordoen als de ridder op het paard, maar ondertussen wel een complete bevolkingsgroep wegzetten.  Ook hier weer de verwondering of dit nu het belangrijkste probleem is dat opgelost moet worden. Symboolpolitiek. Het bekt kennelijk lekker, maar het brengt verder niet zo veel.

Een echt sterke vrouwelijke vrouw is natuurlijk Jolanda Sap. Ze neemt, gesteund door een tiental partijgenoten een vrij ingewikkelde en naïeve beslissing om een bevolking die niet geholpen wenst te worden toch te gaan redden met een paar Nederlandse politie instructeurs. In de val gelopen dankzij de joviale en radeloze Rutte. Tegen de wens in van haar achterban en tegen de wens in van een groot deel van de Nederlandse bevolking. Zij neemt dat besluit en de verantwoording echter op een vrouwelijke manier. Met respect voor anderen, zorgvuldig, afgewogen en zonder testosteron geblaas. Wel een beetje jammer dat ze het kabinet “keihard” zal aanpakken wanneer de missie toch niet civiel zal blijken te zijn.

Afgestraft door haar eigen achterban komt ze er persoonlijk zonder kleerscheuren af, omdat haar intenties goed waren. Eigenlijk wel heel bevrijdend dat iemand die een verkeerd besluit neemt niet direct met de grond gelijk gemaakt wordt maar met respect behandeld wordt.

De “keiharde” aanpak van dit kabinet roept bij mij langzamerhand kotsneigingen op. Ik heb geen behoefte aan politici die zich gedragen alsof er elke dag nieuwe verkiezingen zijn. Ik heb geen behoefte aan politici die ons continu in populistische taal aanspreken en onder het mom van “de problemen benoemen” grote groepen mensen wegzetten zonder echte oplossingen te bieden. Die 130km per uur kennelijk belangrijker vinden dan het aanpakken van problemen die er echt toe doen. Alles om de kiezer het naar de zin te maken en vooral geen oplossingen implementeren waar de Nederlandse samenleving echt beter van wordt. En een mooi weer premier die lekker bekt maar wel gedoogd dat zijn eigen ministers en gedoogpartner stoere taal praten die niet bind maar ontbind.

Er is nog een ander schrijnend bijeffect van deze aanpak. In plaats van mensen te motiveren om zelf verantwoordelijkheid te nemen en iets van hun leven te maken, gesteund door hun omgeving, worden de mensen die het  nu het zwaarst hebben in een positie gedwongen waarin ze zelf geen stap meer zetten en de schuld moeten leggen bij “anderen”. Ikzelf heb behoefte aan een samenleving waarbij respect, zelfredzaamheid en elkaar helpen centraal staan. Een samenleving waar mensen die niet mee willen doen aangemoedigd worden om dat wel te doen, en wanneer ze dan alsnog weigeren, privileges zodanig afgepakt worden dat er alsnog een sterke stimulans ontstaat om mee te doen. Een samenleving waar we elkaar een beetje helpen en niet direct beginnen te wijzen naar de tekortkomingen van een ander. Een samenleving waarbij mensen die het echt niet redden een helpende hand krijgen. Een samenleving waar we anderen niet “keihard” aanpakken, maar waar we op een normale manier straffen waar nodig. Een samenleving waar we niet “onder het mom van efficiency” voorzieningen voor hulpbehoevenden wegbezuinigen terwijl de mensen die het heel erg goed hebben geholpen worden met extra belastingvoordeeltjes.

Ik ben op zoek naar politici die er voor zorgen dat we ons gevoel voor eigenwaarde weer herwinnen, dat we weer vertrouwen in onze eigen kracht krijgen. Politici die ons helpen om onszelf niet de put in te praten. Nederlanders zijn altijd trotse en stoere avonturiers en werkers geweest, en we kunnen wel weer wat van die VOC mentaliteit gebruiken (had Balkenende toch nog een beetje gelijk). Ik zoek politici die poetsen belangrijker vinden dan lullen. Ik zou zelf nooit op Groen Links stemmen, maar mochten we ooit nog eens de premier rechtstreeks kiezen dan krijgt Jolanda Sap mijn zegen. Een vrouw met daadkracht, zelfvertrouwen, respect, binding en zonder al te veel testosteron. Een beetje naïef wellicht, maar dat slijt de komende maanden wel weg. We kunnen wel wat meer van gebruiken van dit soort leiderschap in dit prachtige maar o zo onzekere landje.